ਸ਼ਹੀਦੀ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਭਾਈ ਗੁਰਮੇਲ ਸਿੰਘ ਜੰਮੂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰੀਏ ਇੱਕ ਸੂਰਮੇ ਦੇ ਜੋ “ਭਾਈ ਤਾਰੂ ਸਿੰਘ ” ਵਾਲ਼ਾ ਇਤਿਹਾਸ ਦੁਬਾਰਾ ਕੌਮ ਦੀ ਝੋਲ਼ੀ ਚ ਪਾ ਗਿਆ ||

ਸ਼ਹੀਦੀ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ  ਭਾਈ ਗੁਰਮੇਲ ਸਿੰਘ ਜੰਮੂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰੀਏ ਇੱਕ ਸੂਰਮੇ ਦੇ ਜੋ “ਭਾਈ ਤਾਰੂ ਸਿੰਘ ” ਵਾਲ਼ਾ ਇਤਿਹਾਸ ਦੁਬਾਰਾ ਕੌਮ ਦੀ ਝੋਲ਼ੀ ਚ ਪਾ ਗਿਆ ..

17 ਨਵੰਬਰ 1993 ਜੰਮੂ ਦੇ ਪਿੰਡ ਗਾਡੀਗੜ੍ਹ ਤੋਂ ਇੱਕ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਿੱਚੋਂ ਜ਼ਖਮੀ ਹੋਏ ਭਾਈ ਗੁਰਮੇਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਪੁਲੀਸ ਨੇ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਤਸ਼ੱਦਦ ਕਰਦਿਆਂ ਨੇ ਪੁੱਛਗਿੱਛ ਕੀਤੀ ਕਿ ਹੋਰਾਂ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੇ ਜੇ ਜਾਨ ਬਚਾਉਣੀ ਏ ਤਾਂ ..

ਅੱਗੋਂ ਯੋਧੇ ਦੇ ਬੋਲ ਸਨ…

” ਹਿੰਮਤ ਜੋ ਹੈ ਤੋ ਸ਼ੀਨ ਲੋ ਦਸਤ-ਏ-ਜਫਨ ਸੇ ਤੇਗ

ਅਹੇਲ-ਏ-ਸੀਤਮ ਸੇ ਰਹਿਮ ਕਾ ਸਾਵਲ ਹੀ ਕੀਆ ”

ਭਾਰਤੀ ਫੋਰਸਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਹਜ਼ਮ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਅਤੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਰਾਈਫਲਾਂ ਦੇ ਬੱਟ ਨਾਲ ਮਾਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਬੋਲੇ ​​ਸੋ ਨਿਹਾਲ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਦੇ ਜੈਕਾਰੇ ਲਗਾਉਂਦੇ ਰਹੇ। ਭਾਰਤੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਨੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਮਾਰਨਾ ਬੰਦ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਅਸਲ ਦਿਮਾਗ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਆ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਵੀ ਪੁਲਿਸ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਅਤੇ ਖਿੱਝ ਕੇ ਪੁਲੀਸ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਸੂਰਮੇ ਦੇ ਸਿਰ ਚ #11_ਗੋਲੀਆਂ ਮਾਰੀਆਂ ਤੇ ਸਿੰਘ ਦੀ #ਖੋਪੜੀ ਦੇ ਦੋ ਹਿੱਸੇ ਹੋ ਗਏ …

ਭਾਈ ਤਾਰੂ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵਰਗੀ ਸ਼ਹੀਦੀ ਦੇ ਕੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਸ਼ਹੀਦੀ ਦੀ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ ਜਿਉਂਦਾ ਰੱਖਿਆ ਸੀ।

ਯੋਧੇ ਨੇ ਆਖਰੀ ਸਾਹ ਤੱਕ ਸਿਰੜ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ

#ਭਾਈ_ਤਾਰੂ_ਸਿੰਘ ਦੇ ਵਾਰਿਸ ਹੋਣ ਦਾ ਮਾਣ ਦੇ ਗਿਆ ..

ਪੂਰੀ ਜੀਵਨੀ 👇

1984 ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਸਿੱਖ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਵਿੱਚ ਜੰਮੂ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੇ ਸਿੱਖ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਵੀ ਸ਼ਹਾਦਤਾਂ ਦੇ ਕੇ ਅਹਿਮ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ। ਇੱਕ ਸਮੇਂ ਜੰਮੂ-ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੇ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਮਰ ਰਹੀ ਸਿੱਖ ਅਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਨੂੰ ਨਵਾਂ ਜੀਵਨ ਦਿੱਤਾ। ਉਪਰੋਕਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਭਾਈ ਗੁਰਮੇਲ ਸਿੰਘ ਜੰਮੂ ਦੀ ਸ਼ਹਾਦਤ ਨਾਲ ਸਿੱਧ ਹੋ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਭਾਈ ਤਾਰੂ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵਾਂਗ ਆਪਣੀ ਖੋਪੜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਜ਼ਾਲਮ ਭਾਰਤੀ ਹਕੂਮਤ ਨੇ ਲਾਹ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।

ਭਾਈ ਗੁਰਮੇਲ ਸਿੰਘ ਜੰਮੂ ਦਾ ਜਨਮ 11 ਫਰਵਰੀ 1973 ਨੂੰ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਗਿਆਨੀ ਦਾ ਕੋਰਸ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਪੰਥ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਜੁੱਟ ਗਏ। ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਸਥਾਨਕ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕਰਦੇ  ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਅਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸੰਤ ਸਿਪਾਹੀ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਅਤੇ ਅਜੀਤ ਅਖਬਾਰ ਦੇ ਲੇਖ ਪੜ੍ਹਦੇ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਅਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਵਿੱਚ ਜੋ ਕੁਝ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਸ ਬਾਰੇ ਸਭ ਨੂੰ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਉਦੇ ।

ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਸ੍ਰੀ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਲਈ ਗਿਆ ਸੀ। ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਸ੍ਰੀ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਅਜਾਇਬ ਘਰ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਭਾਈ ਤਾਰੂ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੀ ਫੋਟੋ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜੇ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਵਾਹ ਕੀ ਮਹਾਨ ਸਿੱਖ ਹੈ, ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਹੀਦੀ ਦੇਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਰਾਂਗਾ।” ਉਸ ਸਮੇਂ ਲੋਕ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਕਹੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਏ ਪਰ ਗੁਰੂ ਮਹਾਰਾਜ ਨੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਲਈ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਬਣਾਈਆਂ ਸਨ। ਸ੍ਰੀ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਵਿਖੇ, ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਸੰਤ ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਭਿੰਡਰਾਂਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤੇ। ਸੰਤ ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਭਿੰਡਰਾਂਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਬਾਬਾ ਜੀ ਮੈਂ ਵੀ ਖਾਲਸਾ ਪੰਥ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਸੰਤ ਜੀ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ, “ਭੁਜੰਗੀਆ, ਤੇਰੀ ਰਜ਼ਾ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰੂ ਮਹਾਰਾਜ ਤੈਨੂੰ ਸੇਵਾ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਹਨ, ਪਰ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਕਿ ਕਦੋਂ।”

ਸੰਤ ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਭਿੰਡਰਾਂਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਇਸ ਮੁਲਾਕਾਤ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਸ੍ਰੀ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ‘ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੰਘਰਸ਼ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ ਸੀ। ਜੰਮੂ ਵਿੱਚ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਨਿਵਾਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇੱਕ ਖਾਲੀ ਅਤੇ ਪੁਰਾਣਾ ਘਰ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਝੁਜਾਰੂ ਸਿੰਘ ਆ ਕੇ ਆਰਾਮ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਭਾਈ ਧਰਮਬੀਰ ਸਿੰਘ ਕੰਮੋਕੇ ਅਤੇ ਭਾਈ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੇਟਾ ਨੂੰ ਇਸ ਘਰ ਵਿੱਚ ਮਿਲੇ ਜੋ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਇੱਕ ਮਿੱਤਰ ਦਾ ਸੀ ਪਰ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਉੱਥੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਸੇਵਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਜੋ ਗੁਪਤ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਸੀ। ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਲੰਗਰ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ, ਮੁਖ਼ਬਰਾਂ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਇਕੱਠੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸਿੰਘਾਂ ਦੇ ਠਹਿਰਣ ਅਤੇ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਥਾਂਵਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਇੱਕ ਮੁਖਬਰ ਦੀ ਸੂਚਨਾ ਦਿੱਤੀ ਜਿਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਸਹਾਇਕ ਬਣਾ ਲਿਆ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਮੁਖਬਰ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਕਾਫੀ ਸਬੂਤ ਦਿੱਤੇ ਗਏ, ਭਾਈ ਭੁਪਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਘੁੱਗੀ, ਭਾਈ ਮਿੰਟੂ, ਭਾਈ ਖਾਲਸਾ ਨੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲਿਆ ਅਤੇ ਮੁਖਬਰ ਦਾ ਟਾਕਰਾ ਕੀਤਾ। ਮੁਖਬਰ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ‘ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਭਾਰਤੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਫੜਨ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕੇ। ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਾਰਵਾਈ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਇਸ ਵਾਰ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਘਰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਝੁਜਾਰੂ ਸਿੰਘਾਂ ਵਾਂਗ ਰਹਿਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਸੀ.ਆਈ.ਡੀ ਫੀਲਡ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਇਸ ਕਾਰਨ ਸਾਥੀ ਸਿੰਘਾਂ ਨੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਰਸਤਾ ਬਦਲੋ ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਚਲੇ ਜਾਓ, ਜੇਕਰ ਸਾਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਲੋੜ ਹੈ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੁਲਾਵਾਂਗੇ। ਭਾਰਤੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ‘ਚ ਨਾ ਆਓ।” ਪਰ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਸਾਥੀ ਸਿੰਘਾਂ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਨੂੰ ਨਾ ਸੁਣਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਖਰੀ ਸਾਹ ਤੱਕ ਲੜਾਂਗਾ” ਅਤੇ ਗੱਲ ਖਤਮ ਕੀਤੀ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਉਹ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਜਿਸ ਦੀ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।

ਜੰਮੂ ਦੇ ਗੋਦੀਗੋਹਰ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਜਥੇਦਾਰੀ ਦੇ ਚੋਟੀ ਦੇ ਖਾੜਕੂ ਸਿੰਘਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਮੀਟਿੰਗ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ 17 ਨਵੰਬਰ 1993 ਦੀ ਸਵੇਰ ਸੀ, ਸਿੰਘਾਂ ਦਾ ਨਿਤਨੇਮ ਉਥੇ ਹੀ ਸਮਾਪਤ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਬਾਕੀ ਸਿੰਘਾਂ ਵਾਂਗ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਵੀ ਕੇਸਰੀ ਇਸ਼ਨਾਨ ਸੀ ਅਤੇ ਗਿੱਲੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪੱਗ ਬੰਨ੍ਹੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪੁਲਿਸ ਕਰਫਿਊ ਕਾਰਨ ਸਿੰਘਾਂ ਨੇ ਦੋ ਦਿਨ ਨਹੀਂ ਖਾਧਾ ਸੀ, ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਸਿਰਫ ਉਬਾਲੇ ਹੋਏ ਛੋਲੇ ਹੀ ਖਾਧੇ ਸਨ। ਮੀਟਿੰਗ ਅਜੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਮੁਖਬਰ ਵੱਲੋਂ ਭਾਰਤੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਸਿੰਘਾਂ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਬਾਰੇ ਸੁਚੇਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਚਾਨਕ ਪੁਲਿਸ ਅਤੇ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਨੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਘੇਰ ਲਿਆ। ਸਿੰਘ ਨੇ ਪੁਲਿਸ ਦਾ ਧਿਆਨ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਖਿੱਚਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਜੋ ਜੱਥੇਬੰਦੀ ਦਾ ਮੁਖੀ ਅਤੇ ਕਮਾਂਡਰ ਬਚ ਸਕੇ। ਸ਼ਹੀਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਅਤੇ ਭਾਈ ਭੁਪਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਘੁੱਗੀ ਨੇ ਕੀਤਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਹੋਰ ਸਿੰਘਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਰਸਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਅਤੇ ਭਾਈ ਭੁਪਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਘੁੱਗੀ ਫ਼ੌਜਾਂ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦੇਣ ਲਈ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿਚ ਚਲੇ ਗਏ। ਸਿੰਘਾਂ ਨੂੰ ਫੜਨ ਲਈ, ਭਾਰਤੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਨੇ ਭਾਈ ਭੁਪਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਘੁੱਗੀ ਨੂੰ ਇਸ ਮੌਕੇ ‘ਤੇ ਫੜ ਲਿਆ, ਭਾਈ ਭੁਪਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਘੁੱਗੀ ਨੇ ਸਾਈ-ਨਾਈਡ ਦਾ ਕੈਪਸੂਲ ਨਿਗਲ ਲਿਆ ਅਤੇ ਸ਼ਹੀਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ।

 

ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਭਾਰਤੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਤੋਂ ਭੱਜਣ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਏ ਸਨ, ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜਖਮੀ ਹੋ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਭੱਜਣ ਵਿੱਚ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, ਇਸ ਸਮੇਂ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਕੋਲ ‘ਸੁੱਖਾ ਜਿੰਦਾ ਜੇਲ੍ਹ ਚਿੱਟੀਆਂ’ ਕਿਤਾਬ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪੈਨਸਿਲ ਬੰਬ ਸੀ, ਜਿਸਦੀ ਵਰਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਦੇਣ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਸ਼ਹੀਦੀ, ਅਕਾਲ ਲਹਿਰ ਦੇ ਸ਼ਹੀਦ ਭਾਈ ਧੰਨਾ ਸਿੰਘ ਬੱਬਰ ਵਰਗੀ, ਪਰ ਪੈਨਸਿਲ ਬੰਬ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਅਖ਼ੀਰ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਭੱਜ ਨਾ ਸਕੇ ਅਤੇ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਨੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਜ਼ਖਮੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰ ਲਿਆ।

ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਥਾਨਕ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸਿੱਖ ਅਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ ਪਰ ਇਸ ਸਮਰਥਨ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਲਈ ਭਾਰਤੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਨੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਜਨਤਾ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਤਸੀਹੇ ਦੇਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਇੰਦਰਾ ਨਗਰ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਅੰਨ੍ਹਾ ਤਸ਼ੱਦਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਪੁਲਿਸ ਅਫਸਰ ਨੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਜੁੜੋ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਿਆਂਗੇ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਭਿਆਨਕ ਮੌਤ ਦੇਵਾਂਗੇ।”

ਹਿੰਮਤ ਜੋ ਹੈ ਤੋ ਸ਼ੀਨ ਲੋ ਦਸਤ-ਏ-ਜਫਨ ਸੇ ਤੇਗ।

ਅਹੇਲ-ਏ-ਸੀਤਮ ਸੇ ਰਹਿਮ ਕਾ ਸਾਵਲ ਹੀ ਕੀਆ।

ਪੁਲਿਸ ਅਜੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਪਛਾਣ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀ। ਭਾਰਤੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਨੇ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀਆਂ ਅਸਾਲਟ ਰਾਈਫਲਾਂ ਦੇ ਬੱਟ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਅੰਦਰ ਭੰਨ ਦਿੱਤੇ, ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਅਤੇ ਲੱਤਾਂ ਤੋੜ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਪਰ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਜਾਪ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਫਿਰ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਸਿਗਰਟਾਂ ਨਾਲ ਸਾੜ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਕਰੰਟ ਨਾਲ ਕਾਰ ਦੀ ਬੈਟਰੀ ਨਾਲ ਜ਼ਖਮੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਭਾਰਤੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲ ਅਜੇ ਵੀ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਸੂਚਨਾ ਦੇਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਸਕੇ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਸਿੱਖ ਅਫਸਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸੀਨੀਅਰ ਅਫਸਰ ਨੂੰ ਰੋਕ ਲਿਆ ਅਤੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਆਗਿਆ ਲੈ ਲਈ। (ਨੋਟ: ਸਿੱਖ ਅਫਸਰ ਹੁਣ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਜਾਣਕਾਰੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕੀਤੀ ਹੈ।) ਸਿੱਖ ਅਫਸਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਭਰਾ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦਾ, ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਅਤੇ ਪਤਾ ਦੱਸੋ।” ਇੱਕ ਗੁਰਸਿੱਖ ਵੀਰ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਅਤੇ ਪਤਾ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਦਿੱਤਾ, “ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਗੁਰਮੇਲ ਸਿੰਘ, ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ, ਮੇਰੀ ਮਾਤਾ ਮਾਤਾ ਸਾਹਿਬ ਕੌਰ ਜੀ, ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਭੈਣ-ਭਰਾ ਹਨ। ਸਿੱਖ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਵਿਚ ਲੜ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ਼ਹੀਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਕੋਈ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਹੋਰ ਸਵਾਲ ਕਰਦਾ, ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਤਾਕਤ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੀ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਲਗਾਤਾਰ ਬੋਲੇ ​​ਸੋ ਨਿਹਾਲ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਦੇ ਜੈਕਾਰੇ ਗੂੰਜਾਏ।

 

ਭਾਰਤੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਅਤੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਰਾਈਫਲਾਂ ਦੇ ਬੱਟ ਨਾਲ ਮਾਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਬੋਲੇ ​​ਸੋ ਨਿਹਾਲ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਦੇ ਜੈਕਾਰੇ ਲਗਾਉਂਦੇ ਰਹੇ। ਇਸ ਨਾਲ ਭਾਰਤੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਗੁੱਸਾ ਆ ਗਿਆ, ਭਾਰਤੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਨੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਮਾਰਨਾ ਬੰਦ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਅਸਲ ਦਿਮਾਗ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਆ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਵੀ ਪੁਲਿਸ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਅਤੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ 11 ਗੋਲੀਆਂ ਮਾਰੀਆਂ ਜਿਸ ਨਾਲ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਸਿਰ ਪਾਟ ਗਿਆ। ਭਾਈ ਤਾਰੂ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵਰਗੀ ਸ਼ਹੀਦੀ ਦੇ ਕੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਸ਼ਹੀਦੀ ਦੀ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ ਜਿਉਂਦਾ ਰੱਖਿਆ ਸੀ।

ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਦਿਨ ਦਿਹਾੜੇ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਭਾਰਤੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਬਲਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ਹੀਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਕੋਈ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਰਿਵਾਰ ਅਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਵੀ ਗਿਆ ਪਰ ਜੱਜ ਨੇ ਮਾਮਲੇ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਵਧਾਇਆ।

ਧੰਨਵਾਦ

ਖਾਲਸਾ ਫਤਿਹਨਾਮਾ – ਜੁਲਾਈ 2007